สองเฒ่าผู้ยิ่งใหญ่

สมัยนั้นมีสองเฒ่าที่เด็ก ๆกลัวมาก แต่เมื่อย้อนกลับมาคิดแล้วท่านให้บทเรียนอย่างมากมาย นั้น คือ การรู้จักคุณค่าของสิ่งของ การรู้จักการใช้ประโยชน์จากทรัพยากรที่มีอยู่แล้วให้เกิดประโยชน์ คือ ตาโพย และ ตาเปรียบ ทำไมถึงบอกท่านเป็นผู้เฒ่าผู้ยิ่งใหญ่ ถ้าเด็กสมัยนี้เป็นเรื่องตลก ไร้สาระสิ้นดี แต่นี้สังคมสมัยเทคโนโลยี ที่สอนให้คนไม่รู้จักคุณค่า และการรู้จักการใช้สอยสิ่งของให้เกิดประโยชน์ ตาโพย คือ ผู้เฒ่าผู้เฝ้าบ่อน้ำด้านตะวันตก ห่างจากโรงเรียนบ้านปังกูประมาณ 300 เมตร เห็นจะได้ เด็ก ๆ อย่างเราสมัยนั้นกลัวมาก เพราะแก่ตีจริง ๆ เด็ก ๆ ไปใกล้บ่อน้ำไม่ได้  จะตักน้ำทีต้องตะโกนบอกขอน้ำก่อนจึงจะตัก  ทั้งที่บ่อก้อแสนจะใหญ่ ซึ่งปัจจุบันนี้ก้อยังอยู่ นั้นคือ แหล่งน้ำที่เลี้ยงคนบ้านปังกูเราทางฝั่งใต้ และตะวันตก

การสร้างเวทีมวย

งานวัดบ้านเราที่ไร ต้นมะพร้าวก้อต้องโดนโค้นตามระเบียบ เพื่อมาทำเวทีมวย ซึ่งที่ต้องเตรียมในการสร้างเวทีมวยในขณะนั้น คือ 1 ต้นมะพร้าว  2 ต้นกล้วย 3 แกลบ 4 ดิน  5 ผ้า 6 เชือก 7 เสาเวที 4 มุม 5 ไม้คาน ซึ่งเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะลำบากนิดหนึ่ง แต่ทุกอย่าง เหมือนเป็นเรื่องง่าย เพราะเราทุกคนช่วยกันคนละไม้ละมือ ทำกัน เด็ก ๆก้อไปหาแกลบ หาต้นกล้วยมาช่วย  เมื่อมีงานวัดครั้งหนึ่งบ้านเราจะมีความสุขสนุก น ผู้ใหญ่จะพากันไปอยู่ที่วัดทำงานกัน  นั้นคือวิถีชีวิตของบ้านปังกูเรา

ต้นไม้ไปไหน

เมื่อประชากรมากขึ้น ความต้องการที่ทำกิน ก็พลอยมาพร้อม ๆกัน แต่แผ่นดินไม่ได้เพิ่มเหมือนประชากร แน่นอนพื้นป่าที่เคยอุดมสมบูรณ์ด้วยแม่ไม้นา ๆพันธ์ ก็หายไป

ความเจริญมาเยือน

แทบไม่น่าเชื่อว่าบ้านปังกูเราจะเปลี่ยนแปลงรวดเร็วขนาดนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงเอกลักษณ์ของคนบ้านปังกูเรา การร่วมมือร่วมใจไม่ว่างานบุญ งานบวช  แต่สิ่งที่กำลังเลื่อนหายไปนั้นคือ วิถีชีวิตการดำรงค์ชีวิตแบบเดิม ๆ  เช่น การลงแรกนาขวัญ การเกี่ยวข้าวเพื่อเอาขวัญข้าวเข้ายุ้ง หรือแม้แต่พิธีการถากลานข้าวแทบไม่มีให้เห็นเลย เด็กทุกวันไม่รู้ด้วย วิธีการทำลานข้าว การถากลานข้าว และการเอาขึ้ควายทำลานข้าว การทำลานข้าวด้วยขี้ควาย
   เพราะรถเกี่ยวข้าว เข้ามาแทนที่คนเกี่ยว แทนกิจกรรมการลงแขก
   รถไถนาเข้ามาแทนที่ควาย
   ตาข่ายเข้ามาแทนที่ลานข้าว
สิ่งอำนวยความสะดวกเหล่านี้ล้วน มาลบล้างวิถีการดำเนินชีวิตคนชนบทอย่างบ้านเราไปเสียเกือบหมดสิ้น
    เมื่อมองย้อนกลับแล้วทุกคนรีบทำ รีบเสร็จ เพื่อจะได้มาหางานทำที่กรุงเทพต่อ ปล่อยให้คนแก่เฝ้าบ้าน